آیه 12 سوره حضرت محمد صلی الله علیه و آله در آغاز به سرانجام کار م?منان در قیامت پرداخته می فرماید:

خداوند کسانى که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند را وارد باغ‌هایى از بهشت مى کند که نهرها از زیر درختان و قصرهایش جارى است (إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ).

آنگاه به نوع زندگی افراد بی ایمان می پردازد و در عبارتی کوتاه دنیا و آخرت آنها را به تصویر می کشد:

کافران از متاع زودگذر این دنیا بهره مى گیرند و همچون چهارپایان مى خورند و سرانجام، دوزخ جایگاه آنهاست (وَالَّذِینَ کَفَرُوا یَتَمَتَّعُونَ وَیَأْکُلُونَ کَمَا تَأْکُلُ الْأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ).

درست است که م?منان هم در دنیا زندگى مى کنند و از مواهب آن بهره مند مى شوند؛ ولى تفاوت اینجا است که م?منان هدفشان انجام اعمالى مفید و سازنده براى جلب خشنودى پروردگار است؛ ولى کافران تمام هدفشان همین خوردن و خوابیدن و بهره مندی از لذات حیات است.

م?منان حرکتى آگاهانه دارند و کافران هدفی در زندگى ندارند جز خوردن و خوابیدن و عیش و نوش درست مانند چهارپایان!

به عبارتی دیگر زندگی م?منان بندگی است؛ آنها می خورند و می خوابند تا بندگی کنند؛ اما کافران و بیگانگان از دین و ایمان، زنده هستند و می دوند تا بخورند و بخوابند و همانند حیوانات به نیازهای غریزی خود پاسخ دهند و بیش از این چیزی نیست؛ هر چند گاهی بدتر از آن است. از این افراد رفتار و کارهایی گزارش می شود که تا به حال از هیچ حیوانی سرنزده است.   

بعضى تفاوت بین این دو گروه را چنین گفته اند: م?من خوردنش دارای این سه برنامه است: ورع در به دست آوردن؛ ادب در به کار بردن و هدف در مصرف کردن؛ ولى کافر طلبش بى قید و شرط؛ خوردنش براى شهوت و زندگیش سراسر غفلت است.

    المیزان فی تفسیر القرآن 18/236